#11 It's only fear...

For the past few days I have been uncharacteristically unproductive. Something was off, at times I felt a bit disconnected, I also slept longer hours than usual. But I couldn't quite put my finger on the reason behind it. More precisely part of the reason. Or I didn't want to. And it had nothing to do with my flu, which, without a doubt, has knocked me off my game a bit. I was as hopeful as ever during the day, but at night a reccuring ghost kept haunting me. It all started on Tuesday, I guess, when I read another one of his entries on the blog, basically confirming the news Marta broke to me the previous weekend; that he and his ex may not exactly be done with each other. Whichever ex he was writing about, the fact still remained valid. And her telling me that day that they are gonna meet this weekend didn't exactly make things easier, though her clarification as for his ex's presence at her prom – which he never was intended to go to – kinda calmed me down on the other hand. I wasn't sad and I definitely wasn't jealous, at least not in this maniacal way...I simply, once again, realized that I don't want to compete with anyone for his hypothetical affection, and certainly not his ex of all people. But I was okay with that. I made peace with that. I cannot change his past and I cannot freak out over the littlest of interactions between them, if I am to have any kind of shot at this...But that wasn't the problem. The problem was that I am not sure if I want to have a shot. The next day I was totally fine, but at night I felt a bit uneasy again. Come Thursday his hilarious snaps made me grin as wide as ever and so did our little chat...But I just couldn't get rid of that weird feeling in my bones. I didn't wanna face it, I avoided asking myself the serious questions and associated it with the general feeling of loneliness at first. But then it suddenly hit me. He is, after all, the closest thing I have to a crush at the moment...And even though I can't even begin to label our interactions in any way, since I haven't met him in person yet, he does matter to me in a weird undescribable way. So when I faced the issue head on, I could finally name the feeling that has been coming over me for the last few days. It was fear. It wasn't the fear of the unknown, it wasn't the fear of the rejection itself as well. It was the fear of getting really attached, investing all my time and energy in something that will probably end in disaster, as usual. I mean...I have grown enough to realize it at the right moment – that I don't want to get more attached to him than I already have. I DO feel this constant need to talk to him, I won't lie. And as much as the ground for any kind of acquaintance with him hasn't been nourished enough yet and won't be until we meet...I'm not exactly sure if I should meet him. If it's the right thing to do. I'd love to meet him in person, start getting to know him on a whole new level and do it in a kinda non-romantic way. Sure, I am attracted to him, but I can be friendly when I have to. And this „have to” is not pertaining the hypothesis that only this can truly grant me any chance at something serious with him...Hell no, this „have to” is actually pertaining to the fact that I, for my own sake, kinda want to suppress my feelings, totally turn them off and just try to be friends with him without any of my usual batshit crazy planning ahead in mind. I am in this weird place where (as much as I try to) I am not indifferent to him and I am not fully-blown infatuated with him yet. I basically try not to get my hopes up, hell, if I have any; since I've repeatedly told myself that he's not interested in me, to not let it get too far. Weirdly enough, from where I'm standing, I am my most distant self ever, when it comes to any kind of romantic entanglements. I do think about him a lot, but when I picture the future or wish for that 'someone' who could finally care about me the way I did about my previous possible partners, I don't see him. That must be a good thing, and for a change it really does feel good. With K. I was afraid that he's too good to be true (look how that turned out for me). With him it's totally not the case. Sure, he makes me grin like a madman, basically all the time, and he doesn't make me sad in any way...But I guess the difference is in my perspective on things now. A year has passed and I obviously have grown wiser. I am naturally not ecstatic nor depressed when I think about the situation between us. But maybe that is actually the problem? I have no earthly idea. But it sure as hell is not bland. On the contrary, I feel challenged by him in many ways, and not only in this silly way of verbal power-games. I would love to dive into it without any feelings whatsoever, whether it be fear or joy. But I do know myself and I do know better now. I have learned my lesson. I know how it always ends. I get attached for nothing. I have been hurt way too many times to blindly walk into it. That may be why the friendship would be the way to go, but I'm just simply afraid that when I'll meet him in person, I won't be able to contain myself from various musings about our bond & getting my hopes up. Maybe I should just consider celibate. It'd make things that much easier for all of us.  

#10 Starting the year on a positive note

New year, new me. For some people this is a totally worn out cliche, but when New Year's never felt this good, I begin to truly embrace it. I am really, honestly, and truly content with my life. And it can only get better from now on. 2015 will be a year of change and I'll make sure of it. It's like some fairy struck me with her wand, it feels so weird, but I am really at peace and so is my mind. I am letting go of all the negative feelings and bracing myself for the awesomeness of this year.

I am excited about myself. Yes, like all the significant changes it happened overnight...and even though my physique is still far from perfect, I no longer see an ugly, unappealing face and body. I see a body that is the temple and a face of a young, relatively handsome, talented man that is slowly, step by step, learning to really appreciate and absorb the joy from the smallest of things in life. And it's like every day, no matter how big the bag under my eyes may be, I am getting stronger and stronger...as if I was preparing for some kind of battle, ha. But it's true, I am growing in power, in my inner power of self-confidence, to stun the world and make my encounters and contributions count. And with that state of mind, I can move mountains, in all the areas of my life. Speaking of which, though nothing is yet set in stone, I may have gained myself a designer to collaborate with me on my upcoming project. It's about damn time I did something with my creative ideas and that camera I bought. Nothing will stop me now. And my London trip at the end of this month sure is not making things any less exciting!

And I am excited about others. It, as usual, may be premature to say this...But boy did I miss this feeling, feeling that chill on your back, those butterflies in your stomach. As much as my record with men has been...well, since the history can remember, only negative, I've learned one thing. No matter how bad it may end, the memories that are created in-between the beginning and end of certain relationships are what truly counts. It may ring a bit untrue, especially given my experiences and all the bad blood that I have with the boys of my past...but it's true, there are always moments worth remembering, it's just that we choose to forget them and cling on to hate instead. Well, as I mentioned earlier, I'm not clinging on to it anymore, I'mma simply cling on to moving forward. That's it. So...with all the doubt and fear of getting hurt, at the end of the day, it's all worth it.

I may not have much but I am slowly learning to appreciate the good things in my life. May the universe shower me with its blessings in the coming months. I sure will use them to my advantage.

Unusually brief and hopeful,

A.

#9 - 'Cause I don't care...and it feels so fuckin' good to say, I swear...that I don't care

In unloving memory of this screwed up relationship
WINTER 2013 - FALL 2014

02/13/14 - "Moglibyśmy"

"Moglibyśmy zamieszkać razem w Wielkim Jabłku, gdzie mimo kłopotów, wciąż szczypalibyśmy się nawzajem, starając się wybudzić się ze snu, którym byłoby nasze życie.

Co roku swoją obecnością zaszczycalibyśmy najróżniejsze wydarzenia śmietanki artystycznego środowiska, w tym budynek Lincoln Center. Gdzie na backstage'u trzymając Twoją dłoń i opierając brodę na Twym ramieniu, podziwiałbym efekty Twojej pracy. Nawet po dekadach wszyscy przyglądaliby nam się zachodząc w głowę : „Jak oni to robią?”. Bo byliby przekonani, tak jak i ja obawiałbym się nocami, że wymienisz mnie na młodszy model. Ale do tego by nie doszło, bo byłbym Twoją podporą – czymś czego oni nie byliby w stanie pojąć.

W naszym letnim domku zarywałbyś całe noce, jak to masz w zwyczaju, pracując nad kolejną kolekcją. A ja ze spokojem ducha rejestrowałbym każdą sekundę twojego procesu twórczego, tylko po to, żeby na starość sprezentować Ci ostateczne dzieło, bo biograficzne. Ty zaś czując się odrobinę zaniedbanym przeze mnie nieustannie odciągałbyś mnie od mojego pisania, szepcząc mi do ucha. Podczas gdy rzeczywiście bym Cię zaniedbywał, wyjeżdżając w interesach, wisiałbym z Tobą na słuchawce przez całą noc, wsłuchując się w Twój płytki oddech i czując niekomfortowe kłucie w sercu.

Byłbyś dla mnie niekończącym się źródłem inspiracji, po prostu będąc tym co mnie do Ciebie od samego początku ciągnęło - sobą. Miałbyś w zwyczaju wchodzić mi w słowo w trakcie rozmów na poważne tematy, co doprowadzałoby mnie do furii, jednak zawsze znalazłbyś sposób żeby mnie jakoś ugładzić.

A po wypełnieniu wszelkich bieżących obowiązków, z dnia na dzień, jak gdyby nigdy nic, wymykalibyśmy się na spontaniczne wakacje w najdalsze zakątki świata, będąc cichymi obserwatorami rzeczywistości i aktywnymi obserwatorami kultury.

Po powrocie przytłaczałby mnie nawał obowiązków i dusiłbym to w sobie...a Ty uspokajałbyś mnie bez słów, dając mi niezmierzone pokłady energii, bez których nie wytrwałbym w dążeniu do moich zawodowych celów.

Nocami, w trakcie których starałbym się zaznać odrobiny snu, budziłbyś mnie, chcąc się ze mną kochać. Rankami tak samo. A ja wcale nie miałbym Ci tego za złe. Wręcz przeciwnie, te poranki z Tobą byłyby dla mnie wystarczającą motywacją, ażeby przetrwać każdy kolejny ciężki dzień, nawet jeśli miałbym wyglądać niczym chodząca zmora.

Moje nozdrza natychmiastowo rozszerzałyby się w reakcji na zapach Twego ciała w pobliżu. Pieściłbym Twoją szyję, zatapiając w niej swoje zęby niczym w soczystej brzoskwini. Ty dosyć niepewnie i delikatnie podgryzałbyś płatki moich uszu, jak gdyby miałaby spotkać Cię za to jakaś kara. Ja zaś miałbym w zwyczaju wtedy przyciskać Twoją głowę prosząc o więcej, tylko po to, żeby potem siłą odchylić ją ku sufitowi, podczas gdy dokładnie badałbym szlak lekko słonych włosów na Twym podbrzuszu.

Na mój znak przerywałbyś mi nudne spotkania biznesowe tylko po to, żeby kochać się ze mną na biurku. Tak samo ja podczas rodzinnych świąt rozbierałbym Cię wzrokiem.

Zaś przed każdą aukcją charytatywną wiązałbym Ci starannie krawat, tylko po to żeby później go zasupłać i w pośpiechu zdjąć Ci go przez głowę w windzie budynku instytucji organizującej dany event. Kochalibyśmy się wszędzie gdzie się tylko da, niczym zwierzęta które w nas tkwią i są podłożem naszego paradoksalnie ludzkiego usposobienia.

W piątkowe letnie wieczory wraz z naszymi znajomymi na tarasie popijalibyśmy wino z naszej własnej winiarni, dyskutując o sztuce i polityce przy dźwiękach islandzkich i francuskich artystów. Zaś w weekendy fundowałbym nam całe spektrum nietypowych rozrywek, zaczynając od zajęć dogi, idąc przez wspólne lekcje gotowania, na kreatywnej re-dekoracji mieszkania kończąc. Wiosną zaś jeździlibyśmy do Anglii.

Na Walentynki kupiłbym Ci książkę na temat seksu tantrycznego, mimo że niekoniecznie są to moje klimaty. Zaś na urodziny zamówiłbym Ci najdroższy i najsłodszy tort z możliwych, tylko po to, żeby móc Cię nim ubrudzić, a później go z Ciebie zlizać, biorąc Cię na blacie kuchennym.

W deszczowe popołudnia trzymałbym parasol nad Twą głową. A w chłodne jesienne poranki okrywałbym Cię swoim płaszczem.

Zdarzałoby nam się nieprzyzwoicie upijać w brooklyńskich barach tylko po to, żeby w drodze do domu pokłócić się o jakąś drobnostkę...i wrócić oddzielnie. Jednak i tak jedno czekałoby na drugie na schodach z sercem na dłoni.

Spełniałbym każdą Twoją zachciankę i co dziennie uświadamiałbym Ci jak bardzo Cię potrzebuję i jak wiele dla mnie znaczysz, co nie powstrzymałoby Cię jednak od urządzania mi zupełnie bezpodstawnych scen zazdrości. Bo każdego dnia chłonąłbym Cię całym sobą, niczym narkotyk, wciąż nie mogąc się Tobą nasycić...Także dlatego na nasze przyjęcie rocznicowe sprowadziłbym Tori, obserwując jak cieszysz się niczym dziecko, choć dawno nim już przestałeś być.

Zupełnie bez okazji kupowałbym Ci Twoje ulubione kwiaty i zostawiał Ci wiadomości na karteczkach samoprzylepnych. W wieczory, które byłbym pierwszy w domu przygotowywałbym Ci wystawne kolacje. Po każdym męczącym dniu masowałbym Ci plecy i przygotowywał gorącą kąpiel.

I każdego poranka gdy na skraju łóżka stykałyby się nasze stopy zastanawiałbym się nad tym jak mogę być takim szczęściarzem."

Zapewne mógłbym...ale na pewno nie z Tobą. I szczerze mówiąc? Miałeś rację -- wyszło mi to na dłuższą metę na dobre. Spaliłbym się na Tobie...i tak, zasługuję na kogoś lepszego. Czasem dobrze prawiłeś.

xoxo,

A.

#8 shattering sea

Minął miesiąc od naszej ostatniej rozmowy. Takiej odpowiedniej, w pełnym tego słowa znaczeniu. Dni niezauważalnie i nieubłagalnie przeciekają mi prze palce, podczas gdy Ciebie nie ma. A ja siedzę i obsesyjnie myślę, wypełniam je, wypełniam pustkę po Tobie, różnymi egzystencjalnymi problemami. Czuje się jak jakiś odmieniec…chociaż na dobrą sprawę na co dzień nim jestem, a gdy jedyną rzeczą, która mi została są rozmyślania, to tym bardziej przemykam po brzegu tego padołu, brodzę po nim. Czuję się bardziej odseparowany niż zwykle, od rzeczywistości i od ludzi, którzy byliby w stanie pojąć twory mojej poplątanej sieci neuronów. Tej samej sieci, którą Ty starałeś się z niemałym sukcesem zgłębić.

Nie wiem, które dni były najgorsze, bo już nawet nie zauważam różnicy, nurzam się w tych negatywnych emocjach. Wygrzebuję się z łóżka jak mi się żywnie podoba, czy to w porze obiadowej czy po zmroku…a wzór zachowań jest niemalże identyczny. Siadam przed komputerem i puszczam te smętne kawałki wypalając parę papierosów i gapiąc się bezczynnie w monitor. Później idę pod prysznic, pod którym, dla swoistego ukojenia nerwów, siadam podciągając nogi do brody…i wracam do rutyny muzyczno-nikotynowej. Wypalam pewnie co najmniej 150% normy, czując jak wszystko mi dymem przesiąka…gardło rzecz jasna najbardziej, zaraz potem skóra, włosy i ubrania. W międzyczasie prowadzę jakieś nieznaczące dialogi z dalekimi znajomymi, bez większego wrażenia obserwując zmieniające się za oknem kolory. Podczas gdy staram się przeniknąć do tego co może siedzieć w głębi Twojego pokręconego umysłu, jedna rzecz przykuwa moją uwagę – wahania pogody. Tak bliskie w swej naturze wahaniom nastrojów. Wiatr się zrywa, chmury nadciągają i z nieboskłonu spadają kropelki wody, które teoretycznie mają przynieść oczyszczenie…a chwilę później chmury zostają rozwiane i nieboskłon za sprawą słońca się rozjaśnia. Wtedy przygryzam wargę i w głębi duszy życzę sobie, aby podobne zjawisko zaszło między nami…żeby słońce powróciło. Później zapada zmrok i na jakąś chwilę spoczywam na szorstkich deskach, których powierzchowne zimno totalnie umyka mojej świadomości, jako że wypełnia mnie jego inny rodzaj – wewnętrzny. Zaczynam bawić się palcami i dotykam swojej coraz bardziej wysuszonej twarzy, czując wszechogarniającą niepewność ze zdwojoną siłą. Wracam jeszcze na chwilę do komputera, a potem ciągnę stopy ku swojemu łóżku, gdzie nakrywając się po głowę kołdrą, opuszkami badam wystające żebra i biodra, zdając sobie sprawę z tego jak niknę w oczach z tych wszystkich nerwów. Wkładam słuchawki do uszu i zgrzytając zębami, staram się za wszelką cenę na chwilę odgonić wszelkie myśli…Co nawet, jak na ironię, podczas gdy miotam się w fazie REM, szerzej znanej jako stan półświadomości, nijak mi się udaje. Aczkolwiek te senne słowa umykające zasięgowi moich palców są bardzo wysublimowane, stymulują mój umysł…a wszystko znów za Twoją sprawą, chociaż w odróżnieniu od tych grudniowych są one raczej bardziej przepełnione goryczą, niż nadzieją.

Każdego dnia wyglądam Twojej wiadomości, czując coraz to większy niewidzialny ciężar na swojej klatce piersiowej, i nadmiernie wszystko w tą i z powrotem analizuję. W wolnym czasie, zapewne z melancholijnej tęsknoty, powracam do czytania niektórych z tych ostatnich miesięcy. Od czasu do czasu czytam też Twoje dawne wpisy, które tak głęboko mnie poruszyły na początkach naszej znajomości, starając się zrozumieć Twoje postępowanie.

Jednego ranka (jakieś dwa tygodnie temu)nawet mi się (po raz pierwszy) przyśniłeś…i Twój korpus był przerażająco wyraźny, w odróżnieniu od tego z moich świadomych wizji…W każdym razie, przyszedłeś do mnie. Odziany tylko w (chyba) ręcznik w (paradoksalnie) śnieżnobiałym kolorze. Nachyliłeś się nade mną, przenosząc ciężar z nogi na nogę i kucając, po czym złapałeś delikatnie moją twarz za żuchwę, starając się zwrócić moją uwagę. Spojrzałeś mi w oczy, podczas gdy z Twoich wyzierało szczere przywiązanie i zmartwienie, po czym uśmiechając się ironicznie rzuciłeś coś na wzór „Jak mogłeś się przywiązać?”. Potem z całej siły przycisnąłeś mnie do swojej klatki piersiowej w objęciu i jak gdyby nigdy nic odszedłeś.

Jak widać mogłem…i się przywiązałem, stałeś się dla mnie naprawdę bliski. Pytanie tylko czy to wszystko potoczyło się za szybko…Czy może właśnie zbyt wolno…Czy może zbyt długo zwlekałem? Nie mam bladego pojęcia. Wiem jednak, że wszedłem w tą relację ze sztormem emocjonalnym zwanym też ‘gnojem’ z otwartymi oczami…wiedząc, że z Tobą nigdy nic nie jest proste. Nie wiem co będzie z nami. Wróć, nie wiem co będzie ze mną i z Tobą. (‘Z nami’ brzmi jakoś tak nienaturalnie.) Wiem za to, że moje odczucia się nie zmieniły i nie mam zamiaru tak po prostu bez walki się poddać, pozwolić temu statkowi zatonąć. Raz wstrzymałem się od mieszania Ci w życiu, mając Twoje dobro na względzie…tym razem się nie powstrzymam, zwłaszcza że sam mnie przekonywałeś, że nie powinienem, w momencie gdy miałem irracjonalne (a może jednak nie?) obawy. Jestem gotów walczyć z tymi pieprzonymi myśliwymi, którym pozwoliłeś namieszać między nami, posługując się metaforą z Tori. Już słyszę w swojej głowie Twoją ironiczną odpowiedź. Ale szczerze mówiąc gówno mnie ona obchodzi, bo nie wierzę w to, że tak po prostu wszystko co nas łączyło może być ot tak wymazane przez tą nową relację.

Więc cierpliwie będę czekał na Twój znak…i nie musi być to wcale znak ostateczny, ani pozytywny ani negatywny…Bo ja nie wierzę w rozwiązania ostateczne. Chcę po prostu żebyś szczerze podzielił się ze mną swoimi odczuciami odnośnie naszej relacji (abstrahując od tej nowej, która jak widać Ci ją przysłoniła, wywodząc nas w te burzliwe nieznane wody)…Jeśli okaże się, że się one nie zmieniły, to nie mam zamiaru znów odwlekać mojej wizyty, chcę mieć chociaż szansę udowodnić Ci w namacalny sposób, że nie są to dla mnie jakieś pierdolone przelewki. Chce przejąć te stery. Bo jak widzisz od dłuższego czasu staram się z całych swoich sił. Bo wiem, że warto…mimo wszelkich komplikacji. Chcę żebyś wydusił z siebie cokolwiek. Łaknę Twoich słów niczym ćpun na głodzie.

Mówią, że nadzieja umiera ostatnia. Zaś ja mówię, że nadzieja umiera, gdy sam pozwolisz wierze odejść. A ja nadal wierzę. Wierzę, że to co nas łączy jest szczere i warte zachodu. Czymkolwiek by to nie było. Więc nie ciągnij mnie w tą morską otchłań i złap to pieprzone koło ratunkowe, a potem pomyślimy co dalej. Jeśli byliśmy w stanie o tym pomyśleć, to powinno być to w zasięgu naszych możliwości, niezależnie od okoliczności. To jest jedyna stała prawda, której mam zamiar się trzymać, może odrobinę natarczywie starając się Ciebie ocucić i prosząc o chociażby chwilowe zacumowanie tego statku w dobrze nam znanym porcie, zanim zdecydujesz się bez mrugnięcia okiem wyruszyć w dalszą podroż…W końcu chyba nie bez kozery sam mi kiedyś obiecałeś, że (innymi słowy) będziesz się starał ten statek pielęgnować. A mój kompas bez Ciebie wariuje. Tyle.

#7 (clipped) wings

Zabawne jak w tak krótkim czasie stan pewnych rzeczy potrafi się diametralnie zmienić. [Ktoś kiedyś powiedział, że największą próbą jest próba czasu…a Ty, sądząc po tym co mi obiecałeś, swojej nie zdałeś, co najmniej raz…] Chociaż nie…nie jest mi wcale do śmiechu. Bynajmniej. Aczkolwiek moje obecne zachowanie jest godne pożałowania. [Sam niedowierzam temu jak bezmyślnie, po raz kolejny, swoiście się przywiązałem.] Można by pomyśleć, że już powinienem się przyzwyczaić do takiego obrotu spraw, w końcu niejednokrotnie to przerabiałem. Tylko, że Ty byłeś ostatnią osobą, po której bym się takiego zachowania spodziewał; sądziłem, że ‘gnojem’ bywasz okazjonalnie…ale nie do tego stopnia.

Przez te ostatnie tygodnie w mojej głowie rezonowała duża ilość Twoich słów, które nagle, jak na ironię w tych okolicznościach, mi się przypominały. Dziwiłeś się jak inni mogli mnie tak traktować…jak widać (wbrew moim pobożnym życzeniom) chyba ich zachowanie nie jest Ci jednak aż tak obce. Stwierdziłeś, że nigdzie się nie wybierasz, że jeśli ma to zależeć od Ciebie, to nasza więź zostanie podtrzymana…podczas gdy jedyną osobą, która stara się ją w jakikolwiek sposób ocalić wydaję się być ostatnimi czasy ja. Co jeszcze bardziej zabawne, nie tak dawno temu podobno to Ty czułeś kłucie zimna w żołądku przez moje zachowanie…to teraz spróbuj sobie wyobrazić jak bardzo mój zmroziłeś, zwłaszcza poprzez niedotrzymanie danego mi zaledwie kilka dni temu słowa.

Tak, Twoje zachowanie, z nieznanych mi przyczyn, zmieniło się diametralnie. [Co do jakichkolwiek ostatecznych osądów – jestem osobą, która odwleka je jak tylko może, zwłaszcza w przypadku ważnych dla mnie osób.] Tu na myśl nasuwa mi się kolejny paradoks : mimo zmiany Twojego nastawienia, moje praktycznie się nie zmieniło…no może poza dodatkiem odrobiny gniewu (także skierowanego na samego siebie). Ale nie dałeś i nadal nie dajesz mi innego wyboru, milcząc i będąc bardziej zdystansowanym niż kiedykolwiek. A nawet ja już w pewnych momentach nie wytrzymuję.

Z każdym dniem podnoszenie się z łóżka staje się ewidentnie coraz cięższym zadaniem…podczas gdy po brzegi wypełnia mnie poczucie zawodu i ogólnej apatii. To tak jak gdyby ktoś (Ty) podciął mi skrzydła…te same skrzydła, które mi nie tak dawno temu przyprawiłeś. Może i brzmi to pretensjonalnie, ale jest to chyba najlepsze możliwe porównanie w obecnych okolicznościach…I o ile w przeszłości nie dawałeś mi powodów, żeby taki stan mi zbytnio doskwierał…to teraz niestety trwa to zbyt długo, a ja…po prostu spadam. Coraz ciężej mi się oddycha, podczas gdy pompa do krwi jest w efekcie tego wszystkiego ciasno wtłoczona w odmęty mojej klatki piersiowej…co ma akurat swoje racjonalne, biologiczne wręcz wytłumaczenie – tzw. nerwobóle. [Tak, tęsknota za Tobą jest tak silna, że przyprawia mnie o ból fizyczny.] Bo przeżywam to wszystko, czując się zgłupiałym jak nigdy.

Przeżywam, bo miałem niemałe pokłady wiary i bliżej nieokreślonej nadziei odnośnie naszej więzi. Przeżywam, bo obiecaliśmy sobie bezgraniczną szczerość i niejednokrotnie wierzyłem w Twoje zapewnienia…a teraz nawet na to nie mogę liczyć, zważywszy na to, że jedynym sygnałem, który od Ciebie od paru tygodni otrzymuję jest cisza radiowa. Jestem zgłupiały, bo sam już nie wiem w co mam wierzyć, nie mając żadnych namacalnych wskazówek od Ciebie. Moja reakcja nie powinna być dla Ciebie zaskoczeniem, jako że doskonale wiedziałeś, iż ciągnie mnie ku Tobie. Niezmiennie, wbrew wszelkiej logice…A na koniec niech wszystko zilustruje prosty i piękny cytat z Ciebie.

„Bo jedyne czego jestem pewien to tego, że chcę Cię mieć w pobliżu. Bądź i nie odchodź za daleko - byś mi się nie zgubił.”

Zgubiłeś się. A przez to ja także. I naiwnie wyczekuję jakiejś zmiany, niczym deszczu w porze suszy. A ja, o ironio, byłem gotów przejechać te kilkaset kilometrów, żeby w końcu się z Tobą zobaczyć. A Ty co robisz? Opuszczasz mnie.

P.S.: Obiecałem sobie, zabierając się do pisania tego wpisu, że będę autentyczny i zwięzły jak tylko się da. Ale jak widać nie dotrzymałem sobie słowa, jeśli chodzi o jedno z tych kryteriów. Najwyraźniej mamy coś ze sobą wspólnego.  

#6 what now?

There are only two ways out of it. Either biding goodbye, and learning to live on our own or saying hello, in a manner of speaking, and learning to live with embracing what was supposed to have a shot. A shot in real life...Or the middle-ground with us going back to our dynamics from the turn of the years...Which I would be totally able to handle and come to terms with if you got back with him...But to find someone new? When you promised that I would be the next in line? I probably wouldn't be able to live with that. Maybe it was foolish of me, but I believed you.

Now, the truth is...not everything is lost and it doesn't have to be. As long as it isn't serious, there is a way to work it out, there is still a shot for us. Because, as I now realized, feelings are independent from each other, they don't cancel each other out...feelings for different people. It is possible to feel strongly about two people. Sure, one feeling will always be deeper than the other, the connection between people, shaped by various conditions, and it will, in fact, prevail the other.

And as much as I am sure that your feelings towards me or this new guy will never influence the way that you feel about your ex (that only works one way, forwards) and I would never expect such thing happening....The same goes for this new guy affecting your feelings and attitude towards me. If you felt something for me, then there is no way that this new wave of excitement would be able to make you forget all about it. At least not at this stage, I truly believe that. Which could make things even more complicated for you in the long run, if I'd visit...

And I held back once from complicating your life, but I won't anymore. I want to have a shot at this, at least one shot. For all the months that I sticked around you and grew to care more and more for you, I gained this privilege...To have what I didn't have to begin with -  a fair chance in the fight for your heart, which I still intend on pursuing and which you knew all along. And you shouldn't take it away from me – because, to be honest, you'll never know until you'll find out – and then if you'll feel as if I am too much or not enough...I will have no further objections. I'll leave that decision to you.

I feel like a king of wishful thinking right now...And I do hope that I'm not wrong and that in fact, you won't throw it away like that without the slightest of consideration. Because, as contrived and a bit frightening as it may sound, I am crazy about you. (And that spark that's back in my eye, despite your revelation, only proves that.) And I need to see for myself if those dreams that I held for the last few months hold anything true. And I think you should too. I see no obstacles in the way of that. Hence, you were ready to meet up with me even when you were in a relationship, so it shouldn't be a problem now. Dot.

#5 it's the not knowing that hurts the most.

For the past two weeks I've been living in a place of non-existence. A place hard to find and untangible for the common people. A place defined by the not knowing, weariness and to some extent guilt. A place that can mark your very core if you'll let it. Unfortunately I did. And it was probably more tormenting than anything I've ever experienced with all its complexity and immensity.

Every single morning I opened my eyelids only to stare into a ceiling and feel as if I was unable to move. Because I literally was. Each day this feeling of emptiness consumed me more and more. Yet, I didn't feel empty. I felt...incomplete, as literary geniuses would probably put it.

It felt as if someone had placed a cement bag on my chest. And covered it with more bags ever since. And I couldn't remove them completely, instead I carried them on my shoulders.

My throat felt as if someone wrapped a thousand of invisible hands around it. Then, as you could predict, my heart probably pumped less and less blood, as my face started to become more and more pale and the bags under my eyes became darker and darker and my fingers got more and more bloody from all this worry.

Sometimes the pain, this stinging feeling, migrated to the lower parts of my body, like my stomach, or limbs even. And there was nothing I could do about it.

One day I starved myself, feeling more and more apathic towards everything and anything. Other days, I made a pig of myself, to the oblivion. I guess that was just my way of trying to deal with that heaviness and blurriness that affected my body and soul.

But, obviously it didn't help. Even the coffee lost its taste, without being able to share my days with you in one way or another. My only escape from it all was sleep. So I slept. For a quarter or so, subconsciously feeling more and more helpless. Or for seven hours...and woke up onl to feel more lost than before.

And I didn't want to admit it to myself. I sure as hell didn't want to...but it was inevitable for me to face the truth. It was true. A part of me was missing. A part that you have so graciously shaped in the past few months.

So I often envisioned you coming through the door...either the door of my room or a classroom at the university. Dressed in several garments that seemed to have suited you in the past, with the glasses on your nose and me noticing every single detail about your unearthly body - your cheeks sunken, under the pressure of you grinding your teeth, that little vein pulsing on your forehead, and obviously a black-heart pendant around your neck. I pictured you walking in, glowing, looking better than ever and flashing this shiny smile at me as if nothing has happened. And I was ready to believe that, when 'seeing' you in all your glory. But deep inside I knew. I knew that it wasn't real. I knew that something has happened...and I knew that you wouldn't come.

In my usual pattern of behavior, I went and tried to silence it at least for a minute in the arms of another...But even that didn't help...Not even their shiny smile helped to overshadow what you had brought into my life, before you left so abruptly and left me wondering why....This lightness, weightlessness, a feeling that I could accomplish anything I want....and basically, wholness.

As a result I felt even more paralyzed than ever...dirty, deteriorating, spiralling out of control. Both in my thoughts and actions, body and soul. I felt like a zombie and a lunatic at the same time...And I even tried to convince myself that it was all my fault, that I made it all up in my head, that you didn't care about me to begin with..But as I went through some of our very first and last conversations, I was proved wrong. We both know it. It was real, at one point. Then again, it wasn't so anymore, I guess...

And this distress kept coming in waves...not waves of tears, waves of sickness. And after I've went and tried to numb it it only got worse. It was as if someone put a stake through my heart and I felt that I wouldn't be able to undo what's been done. And I won't be. Because it affected me, as a person...and made me realize that there's no cure to this condition...no cure other than you finally letting me know what the hell is going on. I could handle anything. Anything would be better than the not knowing.

And as I knew less and less and felt as if this untangible rift between us started to become deeper and deeper I pathetically knew more and more within my heart that you are, in fact, the only one who can fill it...at least at the time being.

And now I know. About myself. And about you. Looks like it turned out dramatically different for both of us. I don't know what will happen now. But I am thankful that you put a stop to misery, at least temporarily. 'Cause I was miserable without you. And if it were up to me, I don't want to feel this way ever again. About YOU. Either by letting you go completely or drowning ourselves within this connection that we hopefully still have.